വിടവാങ്ങല്‍

തിരിച്ചു വരാമെന്ന വാക്ക് നീ തന്നിട്ടില്ല
ഓര്‍ക്കാമെന്ന വാക്ക് ഞാനും
എങ്കിലും മൌനത്തിലൊളിപ്പിച്ച പുഞ്ചിരി
നമുക്ക് കൈമാറാം ഒരിക്കലും ജനിക്കാത്ത
സൌഹൃദത്തിനു ചരമഗീതമായി...

ഒരു നഷ്ടബോധത്തിന്‍റെ ഓര്‍മ്മയ്ക്ക്

  കാക്ക എനിക്ക് വളരെയധികം ഇഷ്ടപെട്ട ഒരു പക്ഷിയാണ്. സ്വന്തമല്ലാത്ത കുയില്‍കുഞ്ഞിനെ എത്ര തലമുറകളായി അവ പോറ്റി വളര്‍ത്തുന്നു. വെള്ളവും ഭക്ഷണവുമൊക്കെ എത്തിച്ച് വളര്‍ത്തിയെടുത്താലും പറക്കമുറ്റുമ്പോ അമ്മക്കിളിയെ തനിച്ചാക്കി ആ കുഞ്ഞിക്കിളികള്‍ പറന്നു പോകും. എന്നെങ്കിലും ഒരു കുയില്‍ക്കുഞ്ഞു പോലും കാക്കമ്മയെ തേടി വന്ന കഥ കേട്ടിട്ടില്ല. കുയിലുകള്‍ എന്നും കുയിലുകളോടെ ചേരാറുള്ളു. കാക്കകള്‍ എന്നും കാക്കകളോടും.

  സ്നേഹിക്കുന്നവര്‍ ചിലപ്പോള്‍ തമ്മില്‍ പറയാറില്ലേ “ഈ ജന്മത്തില്‍ ഒന്നിക്കാന്‍ പറ്റിയില്ലെങ്കില്‍ അടുത്ത ജന്മത്തില്‍ നമുക്ക് ഒന്നിക്കാ” -മെന്ന്? ഈ ജന്മത്തില്‍ പോലും ഒന്നിക്കാന്‍ കഴിയാത്ത അവര്‍ എങ്ങനെയാണു തീരെ വ്യക്തതയില്ലാത്ത മറ്റൊരു ജന്മത്തിലെക്ക് വാക്ക് കൊടുക്കുന്നത്? ഒരു പക്ഷെ അത് ഒരു ആശ്വസിപ്പിക്കലാകാം. നമ്മുടെ കയ്യിലല്ലാത്ത പലതിന്റെയും ഓര്‍മ്മപ്പെടുത്തല്‍.

  പണ്ട് സ്നേഹിച്ചിരുന്ന പലതിനെയും വെറുക്കാനല്ല മനപൂര്‍വം മറക്കാനാണ് പിന്നീട് ജീവിതമെന്നെ പഠിപ്പിച്ചത്. സ്നേഹം ഓര്‍മയാകുന്നത് അത് തിരിച്ച് കിട്ടുമ്പോഴാണ്‌. സ്നേഹം തിരിച്ചറിവാകുന്നത് അത് നഷ്ടപെടുമ്പോഴും. പറഞ്ഞ വാക്കുകളെക്കാള്‍ പറയാന്‍ വിട്ട വാക്കുകളായിരിക്കും അവരെ കുറിച്ചുള്ള നമ്മുടെ ഓര്‍മ്മകള്‍. നിശബ്ദമായ തേങ്ങല്‍ പോലെ അവ തൊണ്ടയില്‍ കുരുങ്ങി മരിച്ചുവീഴും.

  നഷ്ടപെട്ട പ്രണയം മനസ്സില്‍ പെയ്ത മഴയാണെങ്കില്‍ സ്വീകരിക്കപെടാത്ത പ്രണയം ചാറ്റല്‍ മഴയാണെന്ന് എനിക്ക് പലപ്പോഴും തോന്നിറ്റുണ്ട്. ചാറ്റല്‍ മഴയെ ആരും ഓര്‍മിക്കാറില്ല. മഴയെ സ്നേഹിക്കുന്നവര്‍ പോലും. എങ്കിലും അവ പെയ്തുകൊണ്ടേയിരിക്കും. ആര്‍ക്കോ വേണ്ടി. എന്തിനോ വേണ്ടി. ചിലപ്പോള്‍ ചില മഴയോര്‍മകള്‍ തിരിച്ചു കൊണ്ടുവരാനായി...

പെണ്പുറപ്പാട്‌

വാരിയെല്ലില്‍ വരികുന്തം കുത്തിക്കയറ്റി
ലൈംഗികത ആസ്വദിക്കുന്നവരാണ് ചുറ്റിലും
മകളെ നീ ജനിക്കവേണ്ട ഈ അഭിശപ്തഭൂവില്‍
ഭ്രൂണത്തില്‍ കരിഞ്ഞുണങ്ങുന്നതത്രേ സുകൃതം

With Love

With Love

He told that he was feeling sleepy, that he wanted to discuss the case with others. But he had had promised me he would talk for long hours this time. I was sure he had forgotten his word. But I couldn’t stop him. I said nothing. I just let him go in that happy mood. It was not because I wanted to hear some nice words about me from him. And it was not because I was not sad about the whole “avoiding – me” issue. Again, as usual I was looking forward to spending some time chatting with him. It was something I really loved to do. Still I did not complain because I did not want to see him dejected. That was a tremendous change that I saw in him now. I did not want to lose the sight of it. I still don’t know what brought about that change. Or why he was so much bothered about my success, my happiness. Coz he never expected anything from me in return. Of all the various kinds of love I have seen around, everything had a purpose, everything expected something in return. I think the thing I gave in return to him for his unparallel care and concern was his happiness. He never asked for it. I just had to give it. I owed him that.

            He was happy to realize the fact that at the end of the day, he was successful; he was able to put me back in my full swing. But above that, I was much happier than him; to realize that I was instrumental in bringing back the smile on his face. I knew how inconsolable he had been after all that had happened in his life. From the moment I knew about those incidents, I was particular not to let him remember any of those events again.

            Maybe, they were simple joys that I gave him, but he treasured them all like the riches of a lifetime. I still couldn’t comprehend the feeling that initiated his purpose. To care for someone unconditionally was something; to feel for someone without any actual bonding was beyond question for me till now. I did not know what I was to him. Or what he meant to me, for that matter. It was just a mind game. You plant a tree, water it every day, tend to it like anything; all with a Demosthenes’ sword hanging above – the realization that the fruit of the tree belongs to someone else.

            As the days wilt away, making hearts heavy, sometimes I retrospect on our relation. It always ended up in a gap, a space to be filled up. There was no word to fill the vacuum that defined our relationship. But I think now I realize, the greatest beauty of our relationship is exactly that – the undefined.